E- passport คืออะไร?

E-Passport

หนังสือเดินทางอิเล็กทรอนิกส์

หนังสือเดินทางอิเล็กทรอนิกส์ (e-passport) คืออะไร?


- E-passport เป็นหนังสือเดินทางที่มีคุณลักษณะเฉพาะทางเทคนิค ตามข้อกำหนดขององค์การการบินพลเรือนระหว่างประเทศ (ICAO) ซึ่งแตกต่างจากหนังสือเดินทางแบบเดิม ดังนี้


มีการบันทึกข้อมูลชีวภาพ (biometric data) ได้แก่ รูปใบหน้า และ/หรือ ลายนิ้วมือ และ/หรือ ม่านตา
ไว้ใน Contactless Integrated Circuit ซึ่งฝังอยู่ในเล่มหนังสือเดินทาง มีการเข้ารหัสข้อมูลเพื่อการตรวจสอบความถูกต้องแท้จริงของหน้งสือเดินทาง
หนังสือเดินทางอิเล็กทรอนิกส์ดีกว่าหนังสือเดินทางแบบเดิมอย่างไร

1. สามารถป้องกันการปลอมแปลงได้สูง เป็นมาตรการสำคัญในการสกัดกั้นขบวนการก่อการร้ายข้ามชาติ การลักลอบเข้าเมือง ฯลฯ

2. สามารถตรวจสอบเพื่อพิสูจน์ตัวบุคคลได้แม่นยำและรวดเร็ว อำนวยความสะดวกต่อการเดินทาง การเข้าเมือง และส่งเสริมการท่องเที่ยว

3. เสริมสร้างภาพลักษณ์ของประเทศ ทำให้หนังสือเดินทางไทยมีความน่าเชื่อถือ และได้รับการยอมรับในระดับสากลยิ่งขึ้น ส่งผลต่อเนื่องทางบวกด้านเศรษฐกิจการค้า การลงทุนและการท่องเที่ยวของประเทศ



กรมการกงสุล กระทรวงการต่างประเทศได้นำระบบหนังสือเดินทางอิเล็กทรอนิกส์ (e-Passport) มาใช้ตั้งแต่เดือน สิงหาคม 2548 สำหรับหนังสือเดินทางในระบบเก่า ที่ออกให้ก่อน สิงหาคม 2548 ยังคงใช้ได้ จนวันสิ้นอายุที่ปรากฏในเล่มหนังสือเดินทาง แต่จะไม่สามารถต่ออายุได้อีก











ที่มา:
http://www.consular.go.th/modules.php?name=Content&pa=showpage&pid=63

E- Passport

E-Passport

หนังสือเดินทางอิเล็กทรอนิกส์

หนังสือเดินทางอิเล็กทรอนิกส์ (e-passport) คืออะไร?

- E-passport เป็นหนังสือเดินทางที่มีคุณลักษณะเฉพาะทางเทคนิค ตามข้อกำหนดขององค์การการบินพลเรือนระหว่างประเทศ (ICAO) ซึ่งแตกต่างจากหนังสือเดินทางแบบเดิม ดังนี้

มีการบันทึกข้อมูลชีวภาพ (biometric data) ได้แก่ รูปใบหน้า และ/หรือ ลายนิ้วมือ และ/หรือ ม่านตา
ไว้ใน Contactless Integrated Circuit ซึ่งฝังอยู่ในเล่มหนังสือเดินทาง มีการเข้ารหัสข้อมูลเพื่อการตรวจสอบความถูกต้องแท้จริงของหน้งสือเดินทาง
หนังสือเดินทางอิเล็กทรอนิกส์ดีกว่าหนังสือเดินทางแบบเดิมอย่างไร

1. สามารถป้องกันการปลอมแปลงได้สูง เป็นมาตรการสำคัญในการสกัดกั้นขบวนการก่อการร้ายข้ามชาติ การลักลอบเข้าเมือง ฯลฯ

2. สามารถตรวจสอบเพื่อพิสูจน์ตัวบุคคลได้แม่นยำและรวดเร็ว อำนวยความสะดวกต่อการเดินทาง การเข้าเมือง และส่งเสริมการท่องเที่ยว

3. เสริมสร้างภาพลักษณ์ของประเทศ ทำให้หนังสือเดินทางไทยมีความน่าเชื่อถือ และได้รับการยอมรับในระดับสากลยิ่งขึ้น ส่งผลต่อเนื่องทางบวกด้านเศรษฐกิจการค้า การลงทุนและการท่องเที่ยวของประเทศ

กรมการกงสุล กระทรวงการต่างประเทศได้นำระบบหนังสือเดินทางอิเล็กทรอนิกส์ (e-Passport) มาใช้ตั้งแต่เดือน สิงหาคม 2548 สำหรับหนังสือเดินทางในระบบเก่า ที่ออกให้ก่อน สิงหาคม 2548 ยังคงใช้ได้ จนวันสิ้นอายุที่ปรากฏในเล่มหนังสือเดินทาง แต่จะไม่สามารถต่ออายุได้อีก





ที่มา: http://www.consular.go.th/modules.php?name=Content&pa=showpage&pid=63

Dos and don'ts in Thailand

- Loud voices, calling attention to yourself, pointing at people or things, throwing or dropping things, and making big hand gestures all seem graceless to the Thai sensibility. Preferred modes of comportment are those that reflect the quiet, subtle and indirect as opposed to the loud, obvious and direct. Although the southern Thai can at times be alarmingly direct in their interactions with others.


- The monarchy remains highly respected throughout Thailand and visitors to the country must be respectful also. Avoid disparaging remarks or jokes about the royal family; they will not be appreciated. All Thai people love their king, HM King Bhumibol; if you want to know why, ask them politely.

- Public displays of sexual affection are not acceptable in Thailand, although this may be changing with the younger generation in some areas. Thai people are extremely offended by public nudity, along with just about everyone else in the world. Thai people are modest in this respect and it should not be the visitor’s intention to ‘reform’ them. A polite man in Thailand will not touch a woman.

- The feet in Thailand are considered spiritually as well as physically the lowest part of the body. Don’t step over people’s legs, even in a crowded place such as on a train; wait politely for them to move out of the way. Do not point things out or pick things up with your feet. And do not wave your feet around people's heads! If you accidentally touch someone with your foot, apologise. Food in Thailand is often eaten on the floor. Stepping over food is a real faux pas.

- Shoes are not worn inside people’s houses, or in some guest houses and shops. If you are not sure watch other people. A pile of shoes at the entrance is your clue to remove yours (socks are OK). To Thai people wearing shoes indoors is disgusting.

- Show respect for religious symbols and rituals, and avoid touching spirit houses and household alters. Thai people, particularly those in rural areas, can be highly superstitious and may feel the need for lengthy ritual should you ‘contaminate’ their sacred areas.

- Ladies must never touch a Buddhist monk (recognised by his orange robes) or hand things directly to him. Remember always that every monk is looked up to and respected (even if he is a child). Women should never be alone in the presence of a monk. But don't think that a monk is unapproachable. Polite conversation is quite acceptable, and if you are driving a car feel free to pick up any monk waiting for a lift.

- It is an unpardonable error of sacrilege to misuse a Buddha image. Icons should be kept in a place of worship, not used as pieces of furniture, as ornaments, or for commercial advertisement. It is fine though to hang a Buddha from your neck. Many Thai people do so for protection and to attract good luck.

Do not stare at Thai people. They may be smiling, but still do not look into their eyes too long. Particularly in rural areas young and old may react violently to such a gesture, which is considered a rude insult. During normal conversation most Thai people do not look directly at one another, and will avoid anything but the briefest eye-to-eye contact. Phu Nawy (‘little’ people) often keep their head bowed when conversing with Phu Yai (‘big’ people) as a sign of respect. As a foreigner it can be hard to know if you have a person’s attention. And it is difficult to hear what people are saying if they speak with their back to you.

http://www.horizonmuaythai.com/Thailand/culture.html#do_dont

Festivals of Thailand

Festivals of Thailand

Coronation day

- 05 May: A publich holiday, commemorating the 1950 coronation of HK King Bhumibol Adulayedej.

Loy Kratong

- November: When it is full moon in November, one of Thailand's most beautiful festivals, Loi Krathong, is celebrated nationwide. Thousands of candle-lit floats, decorated with flowers, are cast into any available stretch of water to appease the water spirits and bring good fortune for the coming year. The festive air is enhanced by beauty paegents and other fun acticivities.

Buddhist 'lent'

- Khao Pansa, a public holiday: this is the traditional time of year for young men to enter the monkhood and for monks to station themselves in their monastary for three months over the rainy season. It is a good time to observe a Buddhist ordination.

Chinese New Year

- Feb/March: The Chinese population all over Thailand celebrate their lunar new year in late February/early march. (The date shifts from year to year). It is a week of house cleaning, lion dances and fireworks.

Songkran

- 13, 14 &15 April: Mid April sees the celebration of the lunar new year in Thailand. Buddha images are bathed. Monks and elders receive the respect of younger Thais by the sprinkling of water over their hands. And a lot of water is tossed about for fun. Bangkok empties out and businesses shut down as people head home to the provinces. Expect to be soaked wherever you are!

Rocket festival

- May/June A rocket festival is held in May in the country's northeast during which villagers craft skyrockets of bamboo and gunpowder which they fire into the sky to send rain for the new rice season.

http://www.horizonmuaythai.com/Thailand/festivals.html

The Thai wai (ไหว้แบบไทย)

The Thai wai

The Thai sign of salutation or mutual recognition is to raise both hands, joined palm to palm, lightly touching the body somewhere between the face and chest. The higher the hands are raised, the greater is the respect and courtesy conveyed. The person who is inferior in age or rank in the social scale of precedence initiates such a movement of the hands and the person receiving the salutation immediately reciprocates.

The Thai salutation may be rendered while sitting, standing, walking or even lying in bed during illness. In rendering a salutation while standing to a most respected person who is sitting, one, as a decorum of good manners, will stoop or bend the head at the same time. When taking leave, the departing person will offer a salute in the same manner, followed in turn by a corresponding salute from the other person. Such a salutation is called a wai in Thai, and is often seen in Thai society.

When to Wai :

The question of when to wai and how to wai is learnt from the earliest days of childhood. It comes naturally for a Thai, but is a problem for the visitor. A wai is not only reserved for greetings and farewells, but for a manner of other reasons too. When a person is receiving anything from a senior, he will raise his hands and wai to the giver as a polite gesture of thanks before or after receiving it as circumstances demand.

When someone is asking someone’s pardon or favour, one usually makes such a wai too. During a Buddhist sermon, monks and lay persons will sit respectfully with their hands to chest level in a wai. A group of students passing their teacher at school will come smartly to attention and wai and bow with almost military precision. On buses and in taxis passengers wai sacred places and revered statues of past kings and they pass by. Even the drives quickly take their hands off the wheel for a quick wai to shrine put up to protect road users.

Who to wai :

The best advice to foreigners in Thailand is that unless you receive a wai first, stick to the handshake with men and a polite smile with women. As you spend more time in Thailand, you will soon learn some important rules..

- Do not wai servants, laborers, children and other people of an obviously lower social status than yours.

- If you receive a high wai, reply with a lower wai.

- The safest people to wai are monks and the very old
(but not if they are your servants or street vendors)

- The appropriate deferent position is shown by lowering
the head and body, not by raising the hands.

- Remember, a wai is not a “Hello”. Overuse would devalue its meaning.

How to Wai :

Children are taught at a very early age how to show proper respect to their seniors. They are drilled both at home and at school to perform the wai correctly. One final thing to remember is that the raising of the hands to wai and the lowering of the hands to a normal position should never be done with a sharp movement but rather in a more or less graceful manner such as in slow motion.

(http://www.thaiwaysmagazine/)

Sushi ..すごい！／ すげえ！

SuShi「寿司]
美味
しい － おいしい

อาหารญี่ปุ่นแพร่หลายเป็นที่นิยมทั่วกรุง ปรากฏการณ์นี้ออกจะน่าประหลาดไม่น้อย เดี๋ยวนี้แม้กระทั่งตลาดนัดหรือตามทางเท้าริมถนนก็มีแผงขายซูชิชิ้นละไม่กี่บาทวางเกลื่อน ไม่ต้องพูดถึงภัตตาคารอาหารญี่ปุ่นที่ผุดขึ้นมาทุกหัวระแหง มีทุกระดับชั้น ตั้งแต่ระดับปลายแถวไปจนกระทั่งถึงภัตตาคารห้าดาว บางแห่งมีข่าวถึงขนาดว่าเจ้าของร้านบินไปซื้อปลาสดๆ ที่ญี่ปุ่นมาทำข้าวปั้นและปลาดิบด้วยตัวเอง

อาหารมื้อหนึ่งตามภัตตาคารหรูๆ อาจจะสูงถึงหัวละ 4,000-5,000 บาท คงไม่เกินจริงถ้าจะพูดว่าซูชิได้กลายเป็นของกินสุดฮิตและสุดฮิปของคนกรุงใน พ.ศ.2552 ไปแล้ว แต่เรื่องราวความนิยมอาหารญี่ปุ่นในต่างแดนทำนองนี้ไม่ได้เกิดขึ้นที่ประเทศไทยแห่งเดียว หนังสือ The Sushi Economy หรือเศรษฐศาสตร์ซูชิ โดย Sasha Issenberg ซึ่งสำนักพิมพ์มติชนกำลังจะตีพิมพ์ บอกเล่าความเป็นมาและความแพร่หลายของซูชิ โดยเฉพาะในสหรัฐอเมริกาเอาไว้อย่างน่าสนใจ หลายเรื่องอยู่นอกเหนือความคาดหมาย ประวัติซูชิยังแสดงถึงความสามารถในการปรับเปลี่ยนตัวเองของอาหารประจำชาติญี่ปุ่นให้เข้ากับเวลาและสถานที่

ซูชิอย่างที่เรารู้จัก คือ ข้าวปั้นนิงิริ ที่ทำสดต้องอาศัยวัตถุดิบสดใหม่ ยิ่งสดเท่าไรยิ่งดี แต่ความคิดนี้กลับขัดแย้งกับต้นกำเนิดของซูชิซึ่งมาจากการหมักดองเพื่อยืดอายุอาหารเอโดะ-มาเอะ นิงิริ ซึ่งก็คือข้าวปั้นหน้าต่างๆ อย่างที่เรารู้จักกันทุกวันนี้เพิ่งถือกำเนิดขึ้นมาเมื่อ 300 ปีที่แล้วนี่เองในสมัยเอโดะประมาณศตวรรษที่ 19 ก่อนหน้านั้นปลาสดๆ จะถูกนำมาหมักใส่ไหทิ้งไว้จนรสชาติเข้าที่ คำว่า ซูชิ เขียนด้วยตัวอักษรคันจิได้หลายแบบ แต่ไม่ว่าจะเขียนวิธีไหนก็มาจากรากศัพท์คำเดียวกัน คือ ซุปปาชิ แปลว่า "เปรี้ยว" พูดง่ายๆ ว่าซูชิเป็นวิธีถนอมอาหารอย่างหนึ่ง ซึ่งผลผลิตสมัยก่อนเกือบทั้งหมดต้องนำไปหมักดองเพื่อยืดอายุและเพิ่มรสชาติ น้ำส้มสายชู สาเก และผักดองได้รับความนิยมมากตั้งแต่ศตวรรษที่ 8 จนมีผู้คิดเอาปลาและอาหารทะเลอื่นๆ เช่น ปลาหมึกสดไปหมักเกลือ ปล่อยให้จุลินทรีย์ย่อยสลายโปรตีนเป็นกรดอะมิโน ไม่นานหลังจากนั้นชาวญี่ปุ่นเริ่มทดลองหมักปลาด้วยวิธีอื่น และพบว่าสามารถใช้ข้าวหมักปลาแทนเกลือได้ดี แต่เมื่อจะรับประทานก็ตัดข้าวทิ้งจนกระทั่งราวศตวรรษที่ 16 จึงเริ่มหันมารับประทานข้าวที่หมักกับปลา แล้วหลังจากนั้นไม่นาน จึงมีข้าวปั้นหน้าปลาดิบเกิดขึ้นตามภูมิภาคต่างๆ แต่ละท้องถิ่นก็พัฒนาสูตรของตนเองตามความนิยม

มีเรื่องเล่าขานมากมายเกี่ยวกับกำเนิดของเอโดะ-มาเอะ นิงิริ หรือข้าวปรุงด้วยน้ำส้มสายชูพอออกรสชาติแล้วปั้นเป็นก้อน มีหน้าเป็นอาหารทะเลขนาดพอคำ บ้างก็ว่าอดีตนักบวชนิกายชินโตรูปหนึ่งในศตวรรษที่ 17 เป็นผู้ให้กำเนิด หลวงพี่มีฝีมือในการทำซูชิหมักเกลือแบบดั้งเดิม ลูกค้าบางคนมาแล้วต้องผิดหวังเพราะขายดีจนทำไม่ทัน หลวงพี่เองก็เบื่อที่จะต้องคอยบอกลูกค้าว่าปลายังหมักไม่ได้ที่ ในที่สุดนักบวชท่านนี้เลยหันมาขายข้าวกับปลาสดๆ คู่กัน ทำไปขายไป อีกเรื่องหนึ่งเล่าว่าเกิดเหตุไฟไหม้ครั้งใหญ่ในเมืองเอโดะเมื่อปี ค.ศ.1957 มีผู้ทำอาหารฉุกเฉินแจกจ่ายให้ผู้รอดชีวิตในตอนนั้น ซึ่งก็คือข้าวปั้นหน้าต่างๆ ในหนังสือเศรษฐศาสตร์ซูชิผู้เขียนกล่าวว่า ไม่แน่ชัดว่าใครทำซูชิแบบนี้เป็นคนแรก แต่คนแรกที่เปิดร้านขายจนประสบความสำเร็จชื่อฮานาย่า โยเฮอิ เขาเกิดเมื่อปี ค.ศ.1799 ร้านตั้งอยู่แถวถิ่นที่เรียกว่า ริวโกยุในโตเกียว ลูกค้านั่งบนเสื่อตาตามิรับประทานอย่างมีพิธีรีตอง แต่เมื่อฮานาย่า โยเฮอิถึงแก่กรรมในปี ค.ศ.1858

ซูชิกลับกลายเป็นอาหารที่รับประทานกันง่ายๆ ร้านทำเสร็จแล้วส่งไปให้ลูกค้าตามบ้าน หรือไม่ก็วางขายตามแผงริมถนน ซูชิกลายมาเป็นอาหารว่างที่ขาดไม่ได้ในยุคเอโดะ ขณะนั้นเมืองกำลังขยายตัว แรงงานหลั่งไหลเข้ามาจากชนบท ร้านขายอาหารและเครื่องดื่มราคาไม่แพงเปิดขึ้นมาให้บริการคนงาน ฮายะ-ซูชิเหมาะกับความต้องการของผู้บริโภคหน้าใหม่ๆ "หลังจากถือกำเนิดมาแค่ 40-50 ปี นิงิริซูชิก็เป็นที่นิยมยิ่งกว่าอูด้งหรือโซบะเสียอีก" นักเขียนคนหนึ่งในยุคนั้นให้ความเห็นไว้ ส่วนโมริซาดะ คิทากาวะ นักวิจารณ์สังคมฝีปากกล้าอีกคนหนึ่งเขียนไว้ในหนังสือโมริซาดะ มังโกะ

เมื่อราวปี ค.ศ.1852 ว่ามีร้านซูชิในโตเกียวมากกว่าร้านขายก๋วยเตี๋ยวเกือบ 150 ต่อ 1 แผงซูชิพับเก็บได้ คนสองคนช่วยกันหาม ขนย้ายไปไหนมาไหนได้สะดวก แต่ละแผงจะตั้งประจำตำแหน่งเดิมทุกคืน (ร้านปิดตอนกลางวัน) ด้วยเหตุที่พ่อค้าต้องขนอุปกรณ์และวัตถุดิบไปที่ร้านทุกวัน พวกเขาจึงมักจะเปิดร้านใกล้บ้านแถบที่ผู้คนพลุกพล่านบริเวณห้องอาบน้ำสาธารณะ ภัตตาคารหรูๆ จะเสิร์ฟข้าวปั้นที่ใช้อาหารทะเลปรุงสุก

ซึ่งลูกค้าถือว่ามีมูลค่าสูงกว่า แต่แผงริมทางต้องการทำซูชิปริมาณมากๆ ในเวลารวดเร็วจึงไม่อยากเสียเวลาต้มอาหารทะเล เน้นแต่ของดิบ เวลาใช้ปลาที่มีสารพิษสะสมในตัว เช่น ปลาโคก พ่อครัวจะเอาหัวฮอร์สเรดิชบดละเอียด ที่เรียกว่า วาซาบิ ป้ายลงไปแล้วจึงวางปลาทับเพื่อเจือจางความเป็นพิษ บางร้านเทซีอิ๊วไว้ให้ลูกค้าจิ้มแทนรสชาติที่ขาดหายไปเนื่องจากไม่ได้หมักปลาก่อน ช่วงก่อนหน้าสงครามโลกครั้งที่ 2 ไม่กี่ปีมีภัตตาคารซูชิเปิดทั่วโตเกียวถึง 3,000 ร้าน ในจำนวนนี้ 800 แห่งเป็นแผงหาบเร่ข้างทาง แต่ซูชิต้องเผชิญกับความท้าทายอย่างใหญ่หลวงภายหลังสงคราม เมื่อเกิดภาวะข้าวยากหมากแพงอย่างรุนแรง เนื่องจากประเทศญี่ปุ่นถูกระเบิดโจมตีเสียหาย กองทัพอเมริกันซึ่งเข้ายึดครองประเทศประกาศห้ามญี่ปุ่นมีกองเรือน้ำลึก รวมถึงยังได้มีการออกกฎหมายในปี ค.ศ.1947 ห้ามขายอาหารในที่สาธารณะ สมาชิกสมาคมซูชิแห่งโตเกียวรวมตัวกันเรียกร้องให้เทศบาลผ่อนผันข้อห้าม ยอมให้ร้านค้าเปิดขายอาหารได้เสรีโดยใช้ระบบแลกเปลี่ยนสินค้าแทน ลูกค้าจะเอาข้าวสาร 1 ถ้วยไปให้ร้าน (พร้อมจ่ายเงินสดอีกจำนวนหนึ่งไม่มากนัก เรียกว่า "ค่าเครื่องปรุง") เพื่อแลกกับนิงิริ 10 ชิ้นใส่ห่อกลับไปทานที่บ้าน เนื่องจากกฎหมายห้ามญี่ปุ่นมีกองเรือน้ำลึก พ่อครัวจึงต้องพึ่งสัตว์น้ำที่หาได้จากแม่น้ำลำคลองไม่กี่อย่าง บ่อยครั้งกุ้งหอยปูปลาที่มียังไม่พอทำหน้าข้าวปั้น 10 ชนิดเลย เพราะฉะนั้น จึงต้องเสิร์ฟข้าวปั้นหน้าเดียวกันให้ลูกค้าอย่างละ 2 ชิ้น พ่อค้าซูชิในต่างจังหวัดเริ่มเคลื่อนไหวขอร้องเทศบาลให้ผ่อนผันยอมให้ใช้วิธีรับจ้างผลิตทำนองนี้บ้าง และหันมาทำนิงิริแบบเอโดะมากขึ้นเพราะแบ่งเป็นคำๆ ได้ง่าย กระตุ้นให้นิงิริแพร่หลายกลายเป็นซูชิญี่ปุ่นที่คนรู้จักมากที่สุด และการเสิร์ฟนิงิริเป็นชุด ชุดละ 10 ชิ้น หน้าละ 2 ชิ้นก็ได้กลายเป็นมาตรฐานการเสิร์ฟข้าวปั้นในเวลาต่อมา พ่อครัวนิยมใช้ปลาดิบทำซูชิมากขึ้นเพราะว่าสะดวก ตู้เย็นไฟฟ้าเข้ามาแทนที่กระติกน้ำแข็งในช่วงทศวรรษ 1950 ความจำเป็นเดิมในการทำซูชิ-เพื่อถนอมปลาไม่ให้เสีย-ค่อยๆ หมดความหมาย ถึงข้าวจะปรุงรสด้วยน้ำส้มสายชูแต่ซูชิก็แทบไม่มีรสชาติของหมักดองหลงเหลืออยู่ พ่อครัวบางคนถึงกับเลิกทำซูชิส่งตามบ้าน เพราะเชื่อว่าซูชิจะอร่อยได้รสชาติเต็มที่ต้องรับประทานทันทีเท่านั้น

ตั้งแต่อดีตจนถึงยุคเมจิ ร้านซูชิชั้นเลิศนิยมใช้ปลากระโทงแทงสีน้ำเงินมากกว่าปลาชนิดอื่น ปลาทูน่าถูกจัดอยู่ในกลุ่มปลาราคาถูก ไม่มีคุณภาพเช่นเดียวกับปลาโอ ปลาโคก และปลาซาร์ดีน ซึ่งเนื้ออุดมด้วยไขมัน เมื่อตอนเริ่มนำทูน่ามาทำซูชิใหม่ๆ ในศตวรรษที่ 19 พ่อครัวมักจะต้องเอาเนื้อทูน่าไปแช่ซีอิ๊วก่อน อย่างไรก็ตามสมัยนั้นจะรับประทานแต่เฉพาะเนื้อแดงของทูน่าเท่านั้น เนื้อท้องที่อุดมด้วยไขมันจะถูกตัดทิ้งเอาไปทำอาหารเลี้ยงแมว ที่จริงคำว่า โทโร เพิ่งจะใช้แพร่หลายในทศวรรษ 1920 นี่เอง

ก่อนหน้านั้นเนื้อส่วนนี้ถูกเรียกเสียๆ หายๆ ว่า อาบุ หรือ "มันเยิ้ม" ฟังแล้วไม่ชวนกินเอาเสียจริงๆ จังๆ แต่ระยะเวลาหลายปีที่ญี่ปุ่นอยู่ภายใต้การยึดครองของสหรัฐได้เปลี่ยนทัศนคติการกินไปมาก "ภายหลังสหรัฐเข้ามายึดครองประเทศ ชาวญี่ปุ่นได้ลิ้มลองรสชาติของสเต๊กซึ่งเลี่ยนมาก อาหารมันๆ เริ่มเป็นที่ถูกปากชาวญี่ปุ่น" ทสึเนโนริ ไออิดะ พ่อค้าขายส่งปลาในตลาดทสึกิจิกล่าว ไม่นานหลังจากนั้นลิ้นชาวโตเกียวเริ่มขยับใกล้เคียงกับรสนิยมของชาวพาริเซียนและชาวชิคาโก พวกเขาถือว่าอาหารมันๆ มีแคลอรีสูงเป็นของโก้หรูไม่ต่างอะไรกับตับห่าน ช็อกโกแลต เนยแข็ง หรือเนื้อสเต๊ก

ในทศวรรษ 1960 ภัตตาคารเริ่มเรียกร้องให้บริษัทผู้จัดจำหน่ายสรรหาเนื้อปลาส่วนที่เรียกว่า โทโร มาจากชื่อเต็มๆ ว่า โทโร-เครุ หรือ "ละลายบนลิ้น" ส่งให้มากขึ้น อาคามิหรือทูน่าเนื้อแดงที่เคยมีราคาแพงที่สุด กลับกลายเป็นส่วนที่ถูกที่สุด ส่วนโอ-โทโร หรือเนื้อท้อง ซึ่งอุดมด้วยไขมันมากที่สุดและเคยมีราคาถูกที่สุดกลับตาลปัตรกลายเป็นสุดยอดเนื้อปลาดิบราคาแพง การเดินทางของปลาทูน่าสดๆ จากมหาสมุทรที่อยู่ไกลคนละทวีปมาถึงภัตตาคารในโตเกียวชั่วเวลาลัดนิ้วมือเดียวก็เป็นเรื่องน่าทึ่งทางโลจิสติกส์ ซึ่งเราจะพูดถึงในบทต่อๆ ไป ความพลิกผันของซูชิและเรื่องราวต่างๆ ที่น่าสนใจยังมีให้ติดตามอีกมากมายเมื่อซูชิสไตล์โตเกียวแพร่หลายไปนอกประเทศ พร้อมๆ กับการเดินทางไปตั้งรกรากของพ่อครัวญี่ปุ่นในต่างแดน เมื่อญี่ปุ่นเปิดฉากรุกรานประเทศเพื่อนบ้านในสงครามโลกครั้งที่ 2 พ่อครัวจำนวนมากมีโอกาสเดินทางไปตั้งรกรากหรือทำธุรกิจในประเทศต่างๆ ทั้งใกล้และไกล ซูชิแพร่หลายไปทั่วทั้งในสหรัฐอเมริกา ละตินอเมริกา อินเดีย และจีน เดี๋ยวนี้เชฟซูชิกลายเป็นคนดังระดับโลกไม่แพ้บรรดาลูกค้าของพวกเขาเอง

คอลัมน์ เศรษฐศาสตร์ซูชิ (The Sushi Economy) ของ Sasha Issenberg เรียบเรียงโดย อรนุช อนุศักดิ์เสถียร วันที่ 16 มีนาคม พ.ศ. 2552 ปีที่ 32 ฉบับที่ 4088

หอเอฟเฟล (Tour Eiffel)

(Tour Eiffel)

เมื่อฝรั่งเศสรับหน้าที่ประธานสหภาพยุโรปตั้งแต่เดือนกรกฎาคม-ธันวาคม 2008 เทศบาลกรุงปารีสมิได้นิ่งนอนใจ หากได้ริเริ่มกิจกรรมที่สอดคล้องกับการเมืองระดับชาติ ด้วยการจำลองแผนที่ยุโรป แสดงเขตแดนของประเทศสมาชิกของสหภาพยุโรป พร้อมบ่งบอกชื่อเมืองหลวง จำนวนประชากร จำนวนสมาชิกรัฐสภายุโรป และนำไปติดตั้งที่สนามหญ้าของชองป์-เดอ-มาร์ส (Champ-de-Mars) อันเป็นทัศนียภาพที่ต่อเนื่องไปจาก
หอเอฟเฟล (Tour Eiffel) ทั้งนี้ได้รับการสนับสนุนทางการเงินจากกลุ่มลาการ์แดร์ (Groupe Lagardere) แผนที่ดังกล่าวมีขนาด 55x25 เมตร ให้ความรู้แก่ชนทั้งมวลที่มุ่งไปชมหรือบังเอิญผ่านไป ไม่แต่เพียงเท่านั้น เทศบาลกรุงปารีสยังแต่งไฟให้หอเอฟเฟลเสียใหม่ โดยให้เป็นสีฟ้า อันเป็นสีของสหภาพยุโรป แถมตรงกลางยังติดดาวสีเหลือง 27 ดวง เท่าจำนวนสมาชิกสหภาพยุโรป เมื่อได้เวลาจะเปิดไฟให้กะพริบๆ สวยแปลกตาทีเดียว

หอเอฟเฟลเปรียบเสมือนสัญลักษณ์ของกรุงปารีส นักท่องเที่ยวที่มาเยือนกรุงปารีส จำต้องไปหา "คุณหญิงเหล็ก" (dame de fer) อันเป็นคำที่ชาวฝรั่งเศสเรียกหอเอฟเฟล เนื่องจากว่าหอเอฟเฟลใช้เหล็กท่อนประกอบขึ้นเป็นหอสูง ออกแบบโดยกุสตาฟ เอฟเฟล (Gustave Eiffel) วิศวกรหัวก้าวหน้าในยุคนั้น

เมื่อแรกสร้างเสร็จนั้น ชาวฝรั่งเศสไม่ได้ชื่นชอบหอเอฟเฟลเลย เห็นเป็นสถาปัตยกรรมที่น่าเกลียดที่มาตั้งตระหง่านในเมืองแสนสวย ถึงกระนั้นก็ขอไปชมสักครั้ง หอเอฟเฟลกลายเป็นความตื่นตาตื่นใจที่ใครๆ ต้องมุ่งมา ทุกครั้งที่ผ่านไปยังย่านโทรกาเดโร (Troadero) เป็นต้องขอชมความสง่างามของหอเอฟเฟลที่สร้างขึ้นเพื่อรองรับงานเอกซ์โปนานาชาติปี 1889 การคำนึงถึงภูมิสถาปัตย์ ไม่มีสิ่งปลูกสร้างอื่นที่จะมาข่ม ทำให้หอเอฟเฟลโดดเด่น ยิ่งเมื่อเดินอยู่ข้างใต้หอ เห็นเส้นเหล็กไขว้ไปมาสวยงามยิ่ง กุสตาฟ เอฟเฟลไม่ได้คิดว่าหอที่เขาออกแบบและสร้างสำหรับงานเอกซ์โปนานาชาติในปี 1889 จะกลายเป็นสิ่งก่อสร้างที่ถาวร จนบัดนี้ "คุณหญิงเหล็ก" แห่งกรุงปารีสมีอายุกว่าร้อยปีแล้ว และยังดูสง่างามดุจเดิม ถึงกระนั้นใช่ว่าจะไม่ทรุดโทรมตามกาลเวลา ประกอบกับนักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมเยียนหอเอฟเฟลมีจำนวนมากขึ้น จำต้องมีการปรับปรุงในปี 1983 Societe nouvelle d'exploitation de la Tour Eiffel

ซึ่งได้รับสัมปทานในการบริหารหอเอฟเฟลจากเทศบาลกรุงปารีส จะติดตั้งลิฟต์ไฟฟ้าแทนลิฟต์ไฮโดรลิกซึ่งเชื่อมระหว่างชั้นสองและชั้นสาม จึงถือโอกาสถอดบันไดที่เป็นสนิมและอาจก่อให้เกิดอันตรายได้ บันไดนี้ยาว 160 เมตร หนัก 6.5 ตัน จำต้องมอบหมายให้ช่างเหล็กมาตัดออกเป็นชิ้นๆ และแถมบันไดเก่านี้ให้ด้วย ช่างเหล็กสมองใส นำบันไดแต่ละท่อนไปขายในราคาแพงลิบ ด้วยว่า ผู้รักของเก่ามีอยู่ทั่วไป ยิ่งเป็นส่วนหนึ่งของ สถาปัตยกรรมโลกแล้ว มีหรือจะมองเมิน บันไดของ "คุณหญิงเหล็ก" ถูกตัดออกเป็น 24 ชิ้น รัฐบาลฝรั่งเศสเก็บไว้ 4 ชิ้น ชิ้นหนึ่งอยู่ที่ชั้นสองของหอเอฟเฟลเอง พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์เหล็กใกล้เมืองนองซี (Nancy) และ Cite de la Villette อีก 20 ชิ้นนำออกประมูลขายในปี 1983 การประมูลจัดขึ้นที่ชั้นสองของหอเอฟเฟล กลายเป็นข่าวไปทั่วโลก สถานีโทรทัศน์จาก ประเทศต่างๆ 23 แห่งส่งนักข่าวมาทำข่าวนี้ สถานีโทรทัศน์ของแคนาดาถึงกับเช่า ดาวเทียมเพื่อทำการถ่ายทอดสด

ยังจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ โดยเฝ้าดูข่าวทางสถานีโทรทัศน์ นึกแปลกใจว่าแค่เศษเหล็กเป็นสนิมก็ตื่นเต้นกันอยู่ได้ หากในภายหลังตระหนักว่าถึงเป็นเพียงเศษเหล็ก หากเป็นเสี้ยวประวัติศาสตร์และอนุสาวรีย์อันยิ่งใหญ่ ความสำคัญย่อมไม่ต่างจากบรรดาปราสาทเก่าที่เศรษฐี ต่างชาติมากว้านซื้อและถอดออกเป็นชิ้นเพื่อชะลอไปติดตั้งใหม่ในประเทศของตน บ้างก็บูรณะเพื่อใช้เป็นที่พำนัก ด้วยเหตุนี้ชิ้นส่วนของหอเอฟเฟลจึงกระจัดกระจายไปยังประเทศต่างๆ กี เบอารต์ (Guy Beart) นักร้องดังของฝรั่งเศสประมูลได้ 2 ชิ้นและนำไปติดตั้งในสวนของเขาที่เมืองการ์ชส์ (Garches) โรลองด์ ซัวเยซ (Roland Soiyez) พ่อค้าขายส่งไอศกรีมประมูลได้ชิ้นหนึ่ง และนำไปตั้งหน้าบ้านทางตอนใต้ของฝรั่งเศส โรลองด์ เนิงเจสเซร์ (Roland Nungesser) นายกเทศมนตรีเมืองโนจองต์-ซูร์-แซน (Nogent-sur-Marne) ต้องการให้เมืองของ ตนเก็บชิ้นส่วน "มรดก" กรุงปารีสยุค Belle Epoque จึงเห็นน้ำพุวัลลาซ (fontaine Wallace) ส่วนหนึ่งของเลส์ อาลส์ (Les Halles) ป้ายสถานีรถไฟใต้ดินซึ่งออกแบบโดยกีมารด์ (Guimard) และล่าสุดคือชิ้นส่วนบันไดหอเอฟเฟล ในแคนาดามีอยู่ประมาณ 3 ชิ้น และอีกหลายชิ้นในสหรัฐ อเมริกา ชิ้นหนึ่งอยู่ในสวนสนุกของดิสนีย์ แลนด์ที่โอลันโด ชิ้นหนึ่งอยู่ในเนเธอร์แลนด์ ญี่ปุ่นเป็นชนชาติที่หลงใหลได้ปลื้มกับวัฒนธรรมฝรั่งเศสจึงมีชิ้นส่วนหนึ่งในสวนของมูลนิธิโยชิอิ (Yoshii) ซึ่งรวบรวมของที่ระลึกจากฝรั่งเศส เช่น la Ruche บ้านในย่านมงต์ปาร์นาส (Montparnasse) ซึ่งจิตรกรดังอย่างโมดิกลีอานี (Modigiani) และมาร์ก ชากาล (Marc Chagall) เคยไปพำนัก โชโซ โยชิอิ (Chozo Yoshii) เป็นผู้รักงานศิลป์ของฝรั่งเศส

โดย สุภาพิมพ์ ธนะพรพันธุ์ ตีพิมพ์ใน นิตยสารผู้จัดการ ฉบับ ธันวาคม 2547

(HONEY) น้ำผึ้ง ..หวานเป็นยา

น้ำผึ้ง เกิดจากการที่ผึ้งลำเลียงน้ำจากเกสรดอกไม้ที่เป็นน้ำหวานจากธรรมชาติ แล้วใช้กรด Enzyme ในห้องผึ้งเพื่อเปลี่ยนเกสรดอกไม้เหล่านั้นให้เป็นน้ำผึ้ง ดังนั้น น้ำผึ้งจากแต่ละแหล่งจึงแตกต่างกันไปตามวัตถุดิบแต่ละชนิด และน้ำผึ้งที่ได้จากรังผึ้งในป่าใหญ่จึงมีความสมบูรณ์และมีแร่ธาตุอาหารแตกต่างจากผึ้งเลี้ยง

ซึ่งจะมีการเติมน้ำหวานจากน้ำตาลและเกสรเทียมทำให้คุณค่าลดน้อยลงไป น.พ.วิทวัส (ภาสกิจ) วัณนาวิบูล เขียนคอลัมน์ แพทย์แผนจีน ลงในเว็บไซต์มูลนิธิหมอชาวบ้าน โดยอ้างถึงคัมภีร์ชื่อ เปิ่น-เฉา-กัง-มู่ ที่เขียนโดย หลี่สือเจิน ว่ามีการกล่าวถึงความแตกต่างของน้ำผึ้งที่ได้จากเกสรดอกไม้ชนิดต่าง ๆ กัน ทำให้มีสรรพคุณแตกต่างกันด้วย เช่น

- น้ำผึ้งจากเกสร ดอกลำไย บำรุงและเลือด บำรุงสมอง ช่วยความจำ ทำให้นอนหลับ

- น้ำผึ้งจากเกสร ดอกลิ้นจี่ แก้กระหาย กระตุ้นน้ำลาย บำรุงหัวใจและไต

- น้ำผึ้งจากเกสร เบญจมาศป่า ขับร้อนขับไฟ ขับลมแก้พิษ น้ำผึ้งจากเกสร อบเชยป่า ขับร้อนกระตุ้นความอยากอาหาร บำรุงม้าม บำรุงประสาท

- น้ำผึ้งจากเกสรของ ส้ม ลดบวม ขับพิษ แก้กระหายน้ำ

มนุษย์รู้จักใช้ประโยชน์จากน้ำผึ้งมานาน หลักฐานเก่าแก่สุดที่ถูกค้นพบ คือภาพเขียนผนังถ้ำวาเลนเซียในประเทศสเปนอายุกว่า 10,000 ปี ที่เป็นภาพผู้หญิงกำลังปีนบันไดซึ่งพาดอยู่กับต้นไม้ มือหนึ่งถือตะกร้า อีกมือเอื้อมคว้ารวงผึ้งที่ห้อยอยู่กับกิ่งไม้ อีกหลายชาติมีการบันทึกเรื่องราวของน้ำผึ้งไว้ในประวัติศาสตร์ รวมทั้งในด้านศาสนา โดยความเชื่อฮินดู น้ำผึ้งถือเป็นหนึ่งในยาอายุวัฒนะ และถูกนำมาใช้เพื่อบูชาพระเจ้า ไบเบิลก็เขียนถึงน้ำผึ้งว่าเป็นอาหารที่มีสรรพคุณในทำนองเดียวกัน

ขณะที่พุทธประวัติมีบันทึกเรื่องของน้ำผึ้งว่าเป็นส่วนผสมในข้าวมธุปายาสซึ่งถวายแด่พระพุทธเจ้าช่วยให้พระวรกายของพระองค์กลับมาสมบูรณ์แข็งแรง ในทางการแพทย์อายุรเวทของอินเดียใช้น้ำผึ้งผสมผงอบเชย เพื่อรักษาโรคและบำรุงร่างกายมานานหลายศตวรรษ ด้านตำราจีนของ 'หลี่สือเจิน' บันทึกสรรพคุณ 5 ประการของน้ำผึ้งกล่าวคือ ขับร้อน บำรุงส่วนกลาง (กระเพาะอาหารและม้าม) ขับพิษ รักษาแผล ทำให้ชุ่มชื่นลดความแห้งแก้ไอ และแก้ปวด ขณะที่แพทย์แผนไทยใช้น้ำผึ้งเพื่อช่วยแต่งรสยา ให้ยามีรสอร่อยขึ้นและช่วยชูกำลัง อีกทั้งยังเป็นหนึ่งในน้ำกระสายยา ที่ช่วยทำให้ตัวยาดูดซึมเร็วขึ้น และยังช่วยกระตุ้นการทำงานของไตและกระจายเลือด ซึ่งจะทำให้ผู้ป่วยมีกำลังมากขึ้น บางครั้งน้ำผึ้งถูกนำมาผสมกับยาปั้นเป็นลูกกลอนอีกด้วย

ตำนานและเรื่องเล่าทางศาสนาดูเหมือนจะอยู่บนพื้นฐานความเป็นจริงทางวิทยาศาสตร์ของยุคปัจจุบัน ซึ่งมีการพิสูจน์แล้วว่า น้ำผึ้งแท้มีองค์ประกอบของน้ำตาล Dextrose และ Fructose ราวร้อยละ 50-90 ที่มีคุณค่าทางโภชนาการและทางยาสูงกว่าน้ำตาล Sucrose ซึ่งมีอยู่ประมาณร้อยละ 0.1-10 นอกจากนี้น้ำผึ้งยังอุดมด้วยวิตามินนานาชนิด เช่น วิตามินบี 1 บี 2 วิตามินอี วิตามินเค และวิตามินซีจากธรรมชาติ รวมทั้งสารอาหารอื่น ๆ ได้แก่ กรดอะมิโน กรดไขมัน และเกลือแร่ต่างๆ อย่างสังกะสี และทองแดง ในอเมริกาและแคนาดา มีการรักษาและป้องกันโรคหัวใจ โดยให้ผู้ป่วยรับประทานขนมปังทาน้ำผึ้งผสมผงอบเชยทุกวัน นอกจากจะช่วยลดคอเลสเตอรอลแล้ว ยังช่วยให้การเต้นของหัวใจเป็นปกติ ข้อมูลจาก มูลนิธิสุขภาพไทย

มีคำแนะนำเกี่ยวกับช่วงเวลาที่เหมาะสมในการรับประทานน้ำผึ้ง ได้แก่

1.ก่อนอาหาร 1 ชั่วโมง ถึง 1 ชั่วโมงครึ่ง ถ้าดื่มโดยผสมน้ำอุ่น จะมีฤทธิ์ยับยั้งการหลั่งกรดของกระเพาะอาหาร และทำให้กรดในกระเพาะอาหารเจือจาง ลดการระคายเคือง เหมาะสำหรับผู้ป่วยโรคกระเพาะอาหารเป็นแผล ถ้าดื่มโดยผสมน้ำเย็นจะมีฤทธิ์กระตุ้นการหลั่งกรดของกระเพาะอาหาร รวมทั้งกระตุ้นการบีบตัวของลำไส้ ทำให้กระตุ้นการถ่ายอุจจาระ

2.ควรดื่มหลังอาหาร 2-3 ชั่วโมง เพราะการดื่มหลังอาหารทันที จะทำให้มีการเพิ่มปริมาณน้ำตาลในเลือดให้สูงมากยิ่งขึ้น ทำให้ตับอ่อนทำงานหนัก อีกทั้งจะเป็นการกระตุ้นน้ำย่อยกระเพาะอาหารมากยิ่งขึ้นอีก

3.ควรดื่มก่อนนอน เหมาะสำหรับคนที่ร่างกายไม่แข็งแรง และนอนหลับยาก หวาน อร่อย แถมมีสารพัดสรรพคุณ เทศกาลแห่งความสุขที่กำลังจะมาถึง ถ้ากำลังมองหาของขวัญเพื่อคนพิเศษ น้ำผึ้งจึงอาจเป็นอีกทางเลือกที่น่าสนใจ

โดย : Healthy Kitty Life Style : กรุงเทพชวนชิม วันที่ 22 ธันวาคม 2552

อาหารเกาหลียอดฮิต

안 녕 하 세 요..!!

กิมจิ (Kimchi - ผักดองเกาหลี)

ส่วนผสม : กะหล่ำปลี (หรือหัวไชเท้า แตงกวา และผักอื่นๆ) หัวไชเท้าหั่นเป็นเส้น กระเทียมสับ หัวหอมหั่นลูกเต๋า ปลาเค็ม และเกลือวิธีการทำ : กะหล่ำปลีหรือผักอื่นๆล้างด้วยน้ำเกลือมากๆ ปรุงรสด้วยเครื่องเทศและหมักไว้ มีกิมจิหลายอย่าง เช่นกิมจิกะหล่ำปลี (เป็นที่ทราบโดยทั่วไป) กิมจิแตงกวา กิมจิหัวไชเท้าหั่นสี่เหลี่ยมลูกเต๋า กิมจิหัวหอม และอื่นๆอีกมาก เป็นอาหารสุขภาพมีทั้งวิตามินและเกลือแร่หลายชนิด

บิบิมบับ (Bibimbap - ข้าวต้มผสมผัก)

ส่วนผสม : ข้าว, ใบเฟิร์นเบรก, รากดอกบอลลูน, ถั่วงอก, เนื้อวัว, พริกแดงบด, และน้ำมันงาวิธีการทำ : ข้าวสวยผสมด้วยผักต่างๆต้มสุก ดีสำหรับการชิมรสผักต่างๆ ช่วยบำรุงสายตาและมีคุณค่าทางโภชนาการ วิธีการทำบิบิมบับในหลายๆตำหรับของเมืองชองชู ได้รับความนิยมมาก

พุลโกกิ (Bulgogi - เนื้อวัวหมักย่าง)

ส่วนผสม : เนื้อวัว (หรือเนื้อหมู) น้ำลูกแพหรือน้ำตาล ซอสถั่วเหลือง กระเทียมสับ หัวหอมหั่นลูกเต๋า น้ำมันงาวิธีการทำ : หั่นเนื้อหรือหมูเป็นชิ้นบางๆ แล้วหมักกับเครื่องปรุงต่างๆก่อนนำไปย่าง

คาลบิย่าง (Grilled Galbi - เนื้อซี่โครงปรุงรส)

ส่วนผสม : เนื้อซี่โครงวัว (หรือหมู) น้ำตาล ซอสถั่วเหลือง หัวหอมหั่นสี่เหลี่ยมลูกเต๋า กระเทียมสับ น้ำมันงาวิธีการทำ : ซี่โครงวัวหรือหมูหั่นเป็นชิ้นพอคำ นำไปหมักกับเครื่องปรุงรสก่อนนำไปย่าง กาลบิของซูวอนได้รับความนิยมมาก

ซัมแกทัง (Samgyetang - ซุปไก่

ส่วนผสม : เนื้อไก่อ่อน ข้าว กระเทียม เกาลัด พุทรา วิธีการทำ : ล้างไก่แล้วยัดใส้ด้วยเครื่องปรุงแล้วนำไปต้มจะได้น้ำซุปที่ได้รสชาติ

เน็งเมียน (Naengmyeon - ก๋วยเตี๋ยวทำด้วยแป้งบัควีทในน้ำซุปเย็น)

ส่วนผสม : เส้นก๋วยเตี๋ยว น้ำซุปเนื้อ เนื้อวัวหั่นบางๆ แตงกวา ลูกแพ ไข่ต้มสุกวิธีการทำ : ก๋วยเตี๋ยวใส่ในน้ำซุปเนื้อแช่เย็น น้ำซุปทำให้สดชื่น ยังมี บิบิมแนงเมียน (bibim naengmyeon) ซึ่งไม่ใส่น้ำซุปแต่แทนด้วยพริกแดงบด

แฮมุลทัง (Haemultang - สตูว์อาหารทะเล)

ส่วนผสม : เนื้อปู หอย กุ้ง ปลา หัวไชเท้า พริกแดงบด พริกป่น หัวหอม กระเทียมวิธีการทำ : ต้มอาหารทะเลทั้งหมดแล้วเติมพริกแดงบดและพริกป่น น้ำซุปอร่อยและเผ็ดร้อนมาก

กิมจิ จิเก (Kimchi jjegae - กิมจิสตูว์)

ส่วนผสม : กิมจิ เนื้อหมู น้ำมันงา หัวหอม พริกไทยวิธีการทำ : นาบเนื้อหมูกับหม้อจนเป็นสีน้ำตาล ก่อนใส่น้ำและกิมจิ ถ้าใช้กิมจิชนิดเปรี้ยว สตูว์จะอร่อยกว่า

ทัคคาลบิ (Dakgalbi - ซี่โครงไก่)

ส่วนผสม : เนื้อไก่ พริกแดงบด น้ำลูกแพ น้ำเชื่อม น้ำตาล กระเทียมสับ หัวหอมหั่นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าวิธีการทำ : ปรุงรสเนื้อไก่ด้วยเครื่องเทศต่างๆ แล้วนำไปย่าง โครงไก่ชุนชอน (Chuncheon)มีชื่อเสียงมาก

ซอลลองทัง (Seolleongtang - ซุปกระดูกวัว)

ส่วนผสม : ข้าว เนื้อวัว ซุปเนื้อวัว หัวหอมหั่นสี่เหลี่ยมลูกเต๋า กระเทียมสับ พริกป่น พริกไทย เกลือวิธีการทำ : ใส่เนื้อวัวในน้ำซุปเนื้อแล้วต้มด้วยไฟอ่อนนานๆ ก่อนเสิร์ฟด้วยข้าวและเครื่องปรุงรสอื่นๆ เพื่อให้น้ำซุปเข้มข้นและอร่อยให้ต้มต่อไปประมาณกว่า 10 ชั่วโมง

คาลบิทัง (Galbitang - ซุปซี่โครงวัว)

ส่วนผสม : ซี่โครงวัว(หรือหมู) หัวไชเท้า หัวหอมหั่นสี่เหลี่ยมลูกเต๋า กระเทียมสับ พริกไทย น้ำมันงา เมล็ดงาวิธีการทำ : ซี่โครงต้มพร้อมหัวไชเท้าเพื่อให้เป็นซุปที่มีรสชาติ ถ้ารับประทานพร้อมข้าวน้ำซุปจะอร่อยมาก

จุค (Juk - ข้าวต้ม)

ส่วนผสม : ข้าวชนิดต่างๆวิธีการทำ : ใส่น้ำ (ประมาณ 6 หรือ 7 เท่าของปริมาณข้าว) ต้มนานๆ มีการแปรรูปยุคหลายๆอย่างเช่น ข้าวต้มลูกสน ข้าวต้มงา ข้าวต้มพุทรา ข้าวต้มถั่วแดง ข้าวต้มเนื้อ ข้าวต้มฟักทอง ข้าวต้มหอยเป๋าฮื้อ และอื่นๆอีกมาก

สาเหตุที่ทำให้คนรักต้องเลิกกัน ??

- เอาแต่ใจตัวเอง-

เป็นเรื่องธรรมดามาก ที่ทุกคนต้องเอาแต่ใจตัวเองกันอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าใครจะ เอาใจตัวเองมาก หรือน้อยเท่านั้นเองบางคนคิดว่าเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง น้อย แต่ความจริงแล้วมากเนี่ย ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เลย

- ทำตัวเป็นเจ้าของมากเกินไป-
การที่คุณแสดงตัวให้ใครต่อใครได้รู้ว่า คุณกับเขาเป็นแฟนกันเนี่ย ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพียงแต่บางครั้งคุณอาจแสดงความเป็นเจ้าของเขา ในลักษณะที่เป็นเงา ตามตัวกันเลย เช่น ไปไหนไปด้วย ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ โดยไม่ให้เขามีเวลา ส่วนตัวแม้แต่นิดเดียว ก็อาจเป็นปัญหาได้เหมือนกัน

- หึงแบบไร้ขีดจำกัด-

คงจะห้ามกันได้ยาก เรื่องความหึงเนี่ย แต่ต้องมีลิมิตกันบ้างไม่ใช่ว่าเพื่อนคุยด้วยก็ยังหน้ามืดตามัว หึงขนาดนั้น คงจะไม่ไหว บางคนเข้าขั้นโทรเช็คตลอด เวลา อันนี้น่าเป็นห่วงมาก

- บอกเลิกทุกครั้งที่ทะเลาะ-

ส่วนใหญ่จะเกิดจากฝ่ายหญิงซะมากกว่า จริงๆ แล้วก็พูดแค่อยากให้เขามาง้อเท่า นั้น ซึ่งวิธีนี้จะใช้ได้ผลในช่วงแรกเท่านั้นแต่หลังๆ ล่ะก็ เอ้า.. อยากเลิกดีนัก เลิกเลยดีกว่า น้ำตาเช็ดหัวเข่าได้นะ

- ไปเจ๊าะแจ๊ะกับคนอื่น-

ถือได้ว่าคุณไม่ได้ให้เกียรติคนที่คุณรักเลย ซึ่งทุกคนก็ย่อมหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเอง บางครั้งอาจทำ เพื่อให้อีกฝ่ายหึงเล่นๆ เป็นการคอนเฟิร์มว่าคุณเองก็มีค่า สำหรับพวกเขา แต่ต้องระวัง เพราะมองอีกมุมคือคุณไม่แคร์ความรู้สึกของเขาเลย และถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ไม่รู้จะอยู่ด้วยกันไปทำไม อีกกรณีหนึ่งที่หญิงหรือชายไปชอบเพื่อนของฝ่ายหนึ่ง นอกจากจะทำให้มิตรภาพระหว่างเพื่อนแตกสะบั้นแล้ว คนอื่นจะมองคุณเป็นคนไม่ดีเอามาก ๆ ด้วย ข้อนี้ต้องคิดให้ดี

- เชื่อเพื่อนมากเกินไป-

บางครั้งเพื่อนก็ไม่อยากให้คุณมีแฟน ซึ่งก็โทษไม่ได้อีกนั่นแหล่ะ เพราะจากที่ เคยเจอกัน ทานข้าวด้วยกันทุกวัน ก็กลับกลายเป็นว่า คุณไปตัวติดกับแฟนแทน หรืออาจจะด้วยความหวังดีมากเกินไป ก็เลยคิดแทนคุณไปหมด ว่าแฟนคุณดีพอ สำหรับคุณหรือเปล่า

- โกรธแล้วไม่พูดด้วย-

เป็นสาเหตุที่ทำให้คู่รักเลิกรากันมากที่สุดเลยก็ว่าได้ อาการแบบนี้จะทำให้อีกฝ่าย รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า หรือบางทีเรื่องที่โกรธอาจมาจากความเข้าใจผิด แล้วไม่พูด กัน ก็ไม่สามารถปรับความเข้าใจกันได้

- นัดแล้วไม่เป็นนัดการเลื่อนนัด -

ประเภท เลื่อนแล้วเลื่อนอีก หรือว่ามาเลทแบบ นัดเช้ามาบ่ายนัด บ่ายมาเย็น อาการแบบนี้เนี่ย บางคนเขารอบ่อยๆ รอไปรอมา เลิกรอตลอดไปเลยก็มีนะ

- พูดจาข่มกันต่อหน้าคนอื่น-

อาจจะเพียงแค่อำกันเล่น แต่บางคนอำกันแรงเกินไป อาจจะเกิดการทะเลาะกัน ได้ ซึ่งเป็นสาเหตุเล็กๆ ที่จะนำไปสู่ความบานปลายได้

- โกหก-

บางคนโกหกเป็นนิสัย ทั้งที่บางทีไม่ได้ตั้งใจ แต่ถ้าอีกฝ่ายเข้าใจก็คงไม่เป็นไร แต่ขอบอกว่าเรื่องอย่างนี้ น้อยคนนัก ถึงจะยอมเข้าใจ

ทำตัวให้น่ารัก เพิ่มเสน่ห์ให้กับตัวเอง

การแต่งตัวดีจะสร้างความประทับใจให้กับผู้พบเห็นควรสวมใส่เสื้อผ้าให้เหมาะสมกับวัย ดูสะอาดสะอ้านรีดให้เรียบร้อยและที่สำคัญคือ เสื้อผ้าที่ใส่ต้องทันต่อสมัยนิยมด้วย

- มีความมั่นใจในตัวเอง พยายามสร้างความมั่นใจให้กับตัวเองไม่ว่าจะเดิน นั่งหรือยืน อย่าพยายามคิดว่าเราแต่งตัวไม่ดี เพราะถ้าขาดความมั่นใจ นั่นก็หมายความว่า คุณขาดความน่ารักในตัวเองไปเสียแล้วคุณรู้มั้ย

- หมั่นหาความรู้ คนที่ทำตัวน่ารัก ใช่ว่าจะน่ารักเพียงอย่างเดียว แต่ต้องมีความเฉลียวฉลาดด้วย ทันคนทันต่อเหตุการณ์ต่างๆการมีความรู้เพื่อ เอาไว้พูดคุยแลกเปลี่ยนกับคู่สนทนา

- กิริยาท่าทางและอิริยาบทการเคลื่อนไหวร่างกายไม่เชื่องช้า ไม่ลุกลี้ลุกลนจนเกินไป ควรเคลื่อนไหวร่างกายแบบที่ดูสง่างาม ไม่ว่าจะเดิน นั่ง ยืน ที่ได้จังหวะพอเหมาะพอดี

- น้ำเสียงในการพูดจา ควรใช้คำพูดที่ดูอ่อนหวานสุภาพ อ่อนน้อมมีจังหวะจะโคนในการพูด เสียงไม่ดังหรือเบาจนเกินไป

- การให้อภัย คุณจะต้องไม่เป็นคนที่เก็บกด โกรธแค้นใคร ควรเป็นคนที่มีเมตตากรุณา ช่วยเหลือผู้อื่นหรือทำบุญทำทานเสียบ้าง ใบหน้าและผิวพรรณ จะได้ดูผุดผ่องและสดใสขึ้น

- มองโลกในแง่ดี ไม่หมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่เป็นทุกข์เพราะจะทำให้ใบหน้าของเราเศร้าหมอง พยายามทำตัวของคุณให้ร่าเริง สดใส หัวเราะมากๆและ กล้าเผชิญกับสิ่งต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

โยเกิร์ตดีต่อสุขภาพอย่างไร

โยเกิร์ต วันละ 1 ถ้วยทำให้สุขภาพเราดี เป็นเพราะโยเกิร์ตเนื้อครีมข้น รสธรรมชาติ ขนาด 100 กรัม 1 ถ้วย ให้สารอาหารที่มีประโยชน์ใกล้เคียงกับนมสด 1 แก้ว อันได้แก่ แคลเซี่ยม โปรตีนที่มีคุณภาพ คาร์โบไฮเดรต รวมทั้งวิตามิน เอ บี 2 และบี 12 แถมโยเกิร์ตส่วนใหญ่มีการเติมนมผงพร่องมันเนยไปด้วย จึงมีปริมาณโปรตีน แคลเซี่ยม และพลังงานมากกว่านมสดเสียอีก

คุณสมบัติที่เหนือกว่านมสดประการสำคัญ คือ โยเกิร์ตมีจุลินทรีย์มีชีวิตผสมอยู่ ซึ่งให้ประโยชน์ต่อสุขภาพหลายประการ คือ

- ช่วยย่อยน้ำตาลแลคโตส ทำให้ผู้ที่ดื่มนมวัวไม่ได้ มีโอกาสได้รับสารอาหารจากนมได้เต็มที่ โดยไม่เกิดอาการปวดท้อง แน่นท้อง หรือท้องเสีย2. ช่วยย่อยใยอาหารบางชนิดที่ร่างกายไม่สามารถย่อยเองได้3. เสริมสร้างการดูดซึมแคลเซียมและธาตุเหล็ก 4. ช่วยป้องกันจุลินทรีย์ก่อโรคไม่ให้ทำอันตรายต่อร่งกาย5. ควบคุมระบบนิเวศในระบบทางเดินอาหารให้อยู่ในสภาวะสมดุล6. ช่วยกระตุ้นให้ร่างกายหลั่งสารภูมิคุ้มกันออกมาต่อสู้กับโรคภัยไข้เจ็บ

นี่เองทำให้ผู้ที่รับประทานโยเกิร์ตทุกวันจึงมี ระบบขับถ่ายที่ดี มีรูปร่าง ผิวพรรณดี และนอกจากนี้สุขภาพก็ยังแข็งแรง ไม่ค่อยเจ็บป่วยอะไรนัก โยเกิร์ตได้รับการยกย่องว่า เป็นยาอายุวัฒนะสำหรับคนทุกเพศทุกวัยอีกด้วย

แต่งหน้าสไตล์ เกาหลีง่ายๆ

เทรนแต่งหน้าสไตล์สาวเกาหลี

เทรนแต่งหน้าสไตล์นี้จะเป็นลักษณะใสๆ ดูเป็นธรรมชาติสบายๆ ไม่เข้มจัด โดยมีวิธีการง่ายๆดังนี้

คิ้ว ให้เขียนอ่อนๆ ตรงๆ ตามรูปคิ้วของเรา ไม่โค้งเกินไป จะได้ดูเป็นธรรมชาติ วิธีการคือใช้อายแชโดว์สีดำปัดคิ้ว เพื่อให้สีดูเนียนเป็นธรรมชาติ อย่าเขียนคิ้วให้ยาวมากเพราะจะทำให้ดูมีอายุ

แก้ม ปัดบางๆ เอาแค่พอเห็นสี ไม่ปัดจัด จะดูเป็นธรรมชาติ

ตา ให้ใช้อายแชโดว์ โทนสีอ่อน จะทำให้ดูตาโตขึ้น ค่อยๆทาให้มีสีทีละนิด อย่าปัดสีมาเยอะๆแล้วทาทีเดียว ค่อยๆเกลียจะได้สีที่ดูเป็นธรรมชาติมากกว่า แต่อย่าลงสีที่เปลือกตาเยอะ เพราะจะทำให้ดูตาโปน แล้วอย่าลืม เพิ่มเสน่ห์ให้กับดวงตา ด้วยคอนแทคเลนส์เกาหลี ด้วยนะ

ปาก ใช้ลิปกรอส สีอ่อนๆ ไม่ลงลิปสีจัด ใช้เฉพาะลิปกรอสอย่างเดียว วิธีคือ ทาเฉพาะด้านในริมฝีปากเท่านั้น ก็จะดูปากสวย มันวาว สวยใสค่ะ

ที่มา : women.mthai.com

การ์ตูนเกาหลีน่ารักมากๆ Korean Cartoon ^_^